Onze buurman Cor, hij maakt er redelijk een potje van…. Zo jammer van de tijd en energie… Vooral voor hemzelf, maar natuurlijk ook wel voor ons.

We hadden namelijk de bezwaartermijn van 6 weken netjes afgewacht. In de zitting waren de onafhankelijke experts erg duidelijk geweest, en hadden we het gelijk aan onze kant gekregen. Maar toch, de buurman is het er gewoon niet mee eens, dus hij ging hele bijzondere dingen zeggen. De eerste week van november namen we daarom contact op met de gemeente om vast te stellen dat er geen beroepsschrift was ingesteld. En we dus een definitieve vergunning hebben… Maar dan blijkt dat Cor toch besloten heeft om nog een poging te doen om zijn gelijk te halen. Maar het jammere is telkens dat de buurman veel roept, maar dat elke keer op het verkeerde moment bij de verkeerde instantie doet. Dus hij was vergeten dat hij niet zijn beroepsschrift moest instellen bij de gemeente maar bij de rechtbank. Ook was hij de gevraagde handtekening vergeten en… was hij 9 dagen te laat met reageren. Dan denk je, geen enkele kans van slagen. Maar toch de gemeente besluit op haar beurt het verkeerd geadresseerde beroepsschrift toch door te sturen naar de rechtbank, en de rechtbank geeft de buurman nog tweemaal de gelegenheid om zijn gebreken te herstellen en om aan te geven of hij mogelijk een geldige reden heeft voor het te laat indienen. Een antwoord op die specifieke vraag blijft uit. Wederom na 3 maanden wachten en in onzekerheid zitten, is nu ook bij de rechtbank de conclusie getrokken dat het beroepsschrift niet ontvankelijk is. Heel erg blij en dankbaar met alle goede hulp van Joske in deze zaak. Anders hadden we nog zitten wachten op duidelijkheid, daar alle partijen niet met elkaar communiceren maar over elkaar. En eind-goed-al-goed denk je dan wederom… het is dan 16 februari.

Bijzondere gewaarwording heb je dan als er op 19 februari een man met een fotocamera je perceel opwandelt om even een foto te maken. Bij navraag blijkt deze man aan het verkeerde adres te zijn en moet hij eigenlijk bij Cor zijn. En dat Cor dus als laatste redmiddel denkt dat plaatselijke journalistiek hem kan redden. Doordat de journalist hoor- en wederhoor toepast, hebben we uiteindelijk ook onze kant van de zaak kunnen belichten. En zelf ook mogen redigeren om te voorkomen dat de gemoederen verder zouden oplopen.

Bij deze het artikel met een mooie samenvatting van het hele gebeuren. We hebben ook nog een prachtige foto in ons bezit; mocht je een keer op bezoek komen, dan showen we die graag!

Het fijne van het artikel is nu dat heel Everdingen (en Vianen) (oplage 15000) dit nu weet; dus ontvangen we veel bemoedigen appjes of gesprekjes op straat. Iedereen is blij voor ons dat we verder gaan en hoopt dat Cor wijzer wordt…